Όταν περπατά σε έναν ήρεμο δρόμο, με τη μουσική να παίζει, του αρέσει να κλείνει τα μάτια και να προχωράει στα τυφλά. Ανοίγει πότε πότε τα μάτια, μόνο για να εξετάσει σύντομα τα επόμενα μέτρα και μετά πάλι τα κλείνει. Έχει την αίσθηση ότι περπατά σε δρόμους, όχι σε αυτούς που είναι χτισμένοι, αλλά σε άλλους, δρόμους της δικιάς του φαντασίας, δρόμους που αυτός φτιάχνει, που αυτός θέλει. Περπατά στο γρασίδι, ανοίγει τα μάτια, το γρασίδι γίνεται γκρίζο. "Μάταιο" σκέφτεται, "αλλά ταξιδιάρικο, έστω και για λίγο. Απελευθέρωση"
Όταν περπατά σε έναν ήρεμο δρόμο, με τη μουσική να παίζει, θα χρειαστεί να περάσει στο απέναντι πεζοδρόμιο. Ρηχή διαδικασία. Όχι όμως για αυτόν. Αυτός στέκει στη μέση για λίγο, κοιτώντας τον άδειο δρόμο μπροστά του. Τόσο περίεργο θέαμα. Ένας ασφαλτοστρωμένος δρόμος, και αυτός κάθεται στη μέση και κοιτάει στο βάθος. Περνά τελικά στο πεζοδρόμιο και σκέφτεται : "Τι να είναι αυτό που δε με αφήνει να κάτσω ήρεμος στη μέση ενός άδειου δρόμου και να κοιτάω μακριά; Τι είναι αυτό που με διώχνει από τη μέση του δρόμου, σαν αυτός να γέρνει και να με οδηγεί είτε στο ένα είτε στο άλλο πεζοδρόμιο;" Μα φίλε μου, είναι η έμφυτη τάση που μας θέλει μακριά από τη μέση του δρόμου. Είναι η εγγενής έλξη προς το πεζοδρόμιο. Εγγενής. Έμφυτη. Μια εγγενής έλξη προς το πεζοδρόμιο. Μια εγγενής έλξη προς το πεζό...."Λες;" σκέφτεται. Πόσο επαναστατικό φαίνεται τώρα λοιπόν το να κάθεσαι στη μέση του δρόμου, χωρίς την αίσθηση ότι γέρνεις προς μια απο τις δύο πλευρές. Να κοιτάς τι ωραίος που είναι ο δρόμος χωρίς αυτοκίνητα. Να φεύγεις από το ρηχό πεζοδρόμιο. Από το ρηχό πεζό.....Κλείνει τα μάτια.
Όταν περπατά σε έναν ήρεμο δρόμο, με τη μουσική να παίζει, θα χρειαστεί να περάσει στο απέναντι πεζοδρόμιο. Ρηχή διαδικασία. Όχι όμως για αυτόν. Αυτός στέκει στη μέση για λίγο, κοιτώντας τον άδειο δρόμο μπροστά του. Τόσο περίεργο θέαμα. Ένας ασφαλτοστρωμένος δρόμος, και αυτός κάθεται στη μέση και κοιτάει στο βάθος. Περνά τελικά στο πεζοδρόμιο και σκέφτεται : "Τι να είναι αυτό που δε με αφήνει να κάτσω ήρεμος στη μέση ενός άδειου δρόμου και να κοιτάω μακριά; Τι είναι αυτό που με διώχνει από τη μέση του δρόμου, σαν αυτός να γέρνει και να με οδηγεί είτε στο ένα είτε στο άλλο πεζοδρόμιο;" Μα φίλε μου, είναι η έμφυτη τάση που μας θέλει μακριά από τη μέση του δρόμου. Είναι η εγγενής έλξη προς το πεζοδρόμιο. Εγγενής. Έμφυτη. Μια εγγενής έλξη προς το πεζοδρόμιο. Μια εγγενής έλξη προς το πεζό...."Λες;" σκέφτεται. Πόσο επαναστατικό φαίνεται τώρα λοιπόν το να κάθεσαι στη μέση του δρόμου, χωρίς την αίσθηση ότι γέρνεις προς μια απο τις δύο πλευρές. Να κοιτάς τι ωραίος που είναι ο δρόμος χωρίς αυτοκίνητα. Να φεύγεις από το ρηχό πεζοδρόμιο. Από το ρηχό πεζό.....Κλείνει τα μάτια.
