Εμπορικοί λόγοι

   Η ζωή μου δεν έχει αλλάξει και πολύ από τότε. Για την ακριβεια νιώθω πιο δυνατός. Όλοι δείχνουν να νοιάζονται πιο πολύ πλέον για μένα. Μέχρι να γίνω καλα η Μαριάννα έμενε μαζί μου στο δωμάτιο και φρόντιζε για τα πάντα μαζί με την Έλενα, την αδερφή μου. Τώρα που τα προβλήματα πέρασαν και δε χρειάζομαι τοσο τη φροντίδα τους έχουν πάει και οι δυο στα σπίτια τους. Εξάλλου η Έλενα είναι σιγουρα πιο χρήσιμη τώρα στο σπίτι που η μητέρα μου είναι σε αυτή την κατάσταση. 

   Βέβαια έρχονται συχνά να με δουν και μου συμπεριφέρονται σα να είμαι άρρωστος ακομη. Η Έλενα μου λέει τα νεα από το σπίτι και η Μαριάννα μου λέει πως πάει με τη δουλειά της. Για κάποιο λόγο, που ακομη δεν έχω καταλάβει, σχεδόν ποτέ δεν έρχονται να με επισκεφθούν μαζί. Όποτε το κάνουν όμως, πάντα μιλάνε μεταξυ τους σαν να μη βρίσκομαι εγώ στο σπίτι. Και οι συζητήσεις τους με παραξενεύουν ιδιαίτερα. Συχνά μιλούν για ένα γιατρό. "Τι προτείνει ο γιατρός;" ρωτάει συχνά η Μαριάννα. "Δε τα ξέρεις; Τους κρατάνε μήνες ολόκληρους για να εισπράττουν. Εμπορικοί είναι οι λόγοι που βρίσκεται εδω. Τα καθίκια!" 

   Δε μπορώ να καταλάβω ακριβως τα λόγια της Έλενας. Και το κυριότερο, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί μιλούν για μένα μπροστά μου σα να είμαι κουφός. Βέβαια δε μπορώ να τους πω τίποτα. Τόσα πέρασαν όσο ήμουν στο νοσοκομείο. Τι θα προσέφερε η ασήμαντη γκρινια μου; Δε μπορώ να τους πω τίποτα.  

   Στο μεταξύ νιώθω όλο και καλύτερα. Οι μνήμες από το ατυχημα σβήνουν μέρα με τη μέρα. Το ιδιο και οι μέρες του νοσοκομείου. Χαίρομαι που το περασα όλο αυτό με το αζημίωτο. Αν και, οπως μου λένε η Μαριάννα και η Έλενα το νοσοκομείο μας πήρε πολλά χρήματα, δεν έχω παράπονο. Οι γιατροι πρέπει να ήταν πολύ καλοί για να τελείωσαν μαζί μου τοσο σύντομα. 

   Οταν η Μαριάννα και η Έλενα έρχονται μαζί να με δουν, κάνουν όλο περίεργες συζητήσεις και ποτέ δε με αφήνουν να συμμετέχω. Το χειρότερο όμως είναι ότι ό,τι κι αν τους λέω, όσο καλα κι αν είναι τα νέα μου, ποτέ δε δείχνουν να χαίρονται για μένα. Νομίζω πως ακομη θεωρούν ότι δεν είμαι καλα. Ο Λιοσάτος, ο γιατρός μου, τις διαβεβαίωσε πως όλα πήγαν καλά. Έτσι έμαθα εγώ τουλάχιστον. Δε με άφησαν να ασχοληθω και πολύ με τα της νοσηλείας. Ακομη δε με αφήνουν. Λες και δεν είμαι εγώ υπεύθυνος για τον εαυτό μου. 

   "Αρχιζω και σκέφτομαι όλο και περισσότερο την ευθανασία" ακουσα την Έλενα να λέει ένα απόγευμα στη Μαριάννα. "Από τότε που την πρότεινε ο Λιοσάτος, μου φαίνεται η καλύτερη λύση. Δεν πάει άλλο πια. Δεν είναι ζωή αυτή που κάνει με τα σωληνάκια." Προφανώς μιλάει για τη μητέρα μου που εδω και δυο χρόνια βρισκεται σε κλινική. Η κατάστασή της επιδεινώθηκε οταν έμαθε για το ατυχημα που είχα πριν από ένα χρόνο. Δεν περιμένω βέβαια να βελτιώθηκε η κατασταση ακομη κι οταν έμαθε πως όλα τελείωσαν καλα για μένα. Όσο για τη σχέση που έχει ο Λιοσάτος με την περίπτωση της μητέρας μου, ο ξάδερφός του είναι ο γιατρός που την έχει αναλάβει στην κλινική, ο Φωτιάδης. Η Ελενα δε μου έχει αναφέρει όμως την άποψη του Φωτιάδη για την ευθανασία.

   Οταν τελικά η Ελενα με δάκρυα στα μάτια μου ανακοίνωσε την ευθανασία, δεν ηξερα τι να πω. Τέτοια ήταν η θλίψη της που ο,τι κι αν της ελεγα, δεν αντιδρούσε,σα να μη με άκουγε. 

   Περίεργες οι μέρες που ακολούθησαν την απόφαση της ευθανασίας της μητέρας μου. Η Έλενα έκλαιγε ολημερίς. "Συγγνώμη" μου ψιθύριζε με ληγμούς "δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτή η κατασταση. Δεν έχουμε άλλη επιλογή.". Φαίνεται να μη θυμόταν ότι είχα δώσει τη συγκατάθεσή μου για την ευθανασία της μητέρας μου. Δεν καταλαβαίνω γιατί να μου ζητάει συγγνώμη. Η Μαριάννα βούρκωνε κάθε φορα που ερχόταν να με δει. Την αγκάλιαζα και της ελεγα πως δεν υπαρχει άλλη λύση αλλά δε μπορούσε να το δεχτεί. Μετά από λιγες μέρες ο γιατρός μου, ο Λιοσάτος ήρθε να με επισκεφθεί για να συζητήσουμε. Μου είπε για άλλη μια φορα ότι η κατασταση είναι άσχημη και η ευθανασία είναι η καλύτερη λύση. Γιατί μου το επαναλαμβάνουν όλοι; Έχω συμφωνήσει ήδη. Ίσως το εχω πάρει και πιο ψύχραιμα από όλους. Η μητέρα μου βασανίζεται και μαζί ταλαιπωρεί και όλους όσοι έχουν επωμιστεί το βάρος της φροντίδας της.   

   Τις μέρες μετά την επίσκεψη του γιατρού η οικογένειά μου συσπειρωνόταν όλο και περισσότερο. Συγγενείς που είχα να δω από τα εφηβικά μου χρόνια τηλεφωνούσαν ή με επισκέπτονταν γεμάτοι δάκρυα. Ο ξάδερφός μου μού έστειλε λουλούδια με ένα σημείωμα "Καλό ταξίδι". Μέσα σε αυτό το κλίμα συσπείρωσης αρχισα να περνάω σχεδόν όλη μου τη μέρα με την Έλενα και τη Μαριάννα, οι οποίες συχνά μου εξέφραζαν την αγάπη τους και μου εξομολογούνταν σκέψεις τους. Οι συζητήσεις μας εκείνη τη μέρα με έκαναν να νιώθω ασφάλεια και αγάπη μέσα στο κλίμα πένθους που επικρατούσε πριν καν γίνει η ευθανασία. Τη νύχτα πριν την ευθανασία αισθανόμουν καλα. Ηξερα ότι το μαρτύριο της μητέρας μου θα τελείωνε αύριο.  

   Το πρωί της ευθανασίας μια αραιή συννεφιά καλυπτε τμήματα του ουρανού της πόλης. Η αποσπασματική λιακάδα δημιουργούσε ομορφα τοπία έξω από το παράθυρό μου. Είπα το τελευταίο αντίο στη μητέρα μου βουρκωμένος και έφυγα κατευθείαν. Η Ελενα με αποχαιρέτησε και η Μαρι. . . . .... 

Το ιδιώνυμο και το χαστούκι

     Σπάω την επί μήνες σιωπή μου(λόγω χρόνου) και πιάνομαι από το πρόσφατο γεγονός που έκανε βόλτα σε όλη την ιντερνετική(και όχι μόνο) ελληνική(και όχι μόνο) κοινότητα. Περιττεύει να αναφέρω το συμβάν του εκπροσώπου τύπου της Χρυσής Αυγής ο οποίος χειροδίκησε κατά της Κανέλλη. Εξάλλου και ποιος δε το έχει δει από την ώρα που έγινε.
    Το θέμα που θέλω να θίξω εφάπτεται της ιστορίας της πολιτικής στην Ελλάδα και από εκεί θα αντλήσω στοιχεία. Ακούω λοιπόν πολλούς, κατά βάση αριστερούς που, συνεπαρμένους και θερμόαιμους από το γεγονός υποστηρίζουν την πολιτική απαγόρευση της Χρυσής Αυγής. Ότι δηλαδή η λύση στη βια που το πανελλήνιο απήλαυσε(επιτρέψτε μου την έκφραση) είναι η απονομιμοποίηση της Χρυσής Αυγής. Μάλιστα η Παπαρήγα διεμήνυσε ότι το ΚΚΕ δεν θα περάσει στη λογική "οφθαλμός αντί οφθαλμού". Κανείς λοιπόν δε βλέπει λοιπόν την ιστορική ασέβεια; Ας φρεσκάρω λίγο τη μνήμη σας.
    Το 1929, με πρόταση της τότε κυβέρνησης Βενιζέλου περνάει το λεγόμενο "ιδιώνυμο αδίκημα"(Ν. 4229) το οποίο, με λίγα λόγια προέβλεπε μέχρι και φυλακίσεις λόγω ιδεολογίας κομμουνιστικής ή αναρχικής. Παρά τις έντονες διαμαρτυρίες των τότε αριστερών και την πρόταση του Παπαναστασίου να ισχύει το ιδιώνυμο και για τους φασίστες, ο Βενιζέλος πέρασε το νόμο. Μεταξύ άλλων ο νόμος δεν αναγνώριζε την απεργία ως μέσο προβολής των πολιτικών δικαιωμάτων και θεωρούσε ότι η διαδήλωση έσειε την κοινωνική γαλήνη. Πάνω κάτω δηλαδή τα δικαιώματα των εργατών. Ακολούθησαν διώξεις και φυλακίσεις. Ο Μεταξάς ενέτεινε τις διαδικασίες αναγνώρισης ιδεολογίας.
     Μετά τον εμφύλιο οι αριστεροί σχεδόν ποινικοποιήθηκαν και αριστερό κόμμα αναγνωρίστηκε κατά την μεταπολίτευση. Στο ενδιάμεσο διάστημα οι αριστεροί έκαναν τεράστιους αγώνες για να αναγνωριστούν πολιτικά και να έχουν δικαίωμα εκλογής.
    Και τώρα ζητούν την απονομιμοποίηση της Χρυσής Αυγής! Δεν είναι ύβρις αυτό κύριοι; Ακόμη και οι αντιδημοκρατικοί πρέπει να αντιμετωπίζονται όπως αντιμετωπίζονται οι δημοκρατικοί. Ναι, πρέπει να δοθεί βήμα στη Χρυσή Αυγή μέχρι τις εκλογές. Αλλιώς αποδεχόμαστε ότι είμαστε ηλίθιοι. Το τεράστιο λάθος που έκαναν οι δημοσιογράφοι πανελληνίως, να κρύψουν το κίνημα που γεννιόταν δεν πρέπει να επαναληφθεί. Πόσο μάλλον η νομιμοποίηση! Οι αριστεροί που ζητούν να απαγορευτεί η Χρυσή Αυγή δε σέβονται την ιστορία τους, το αίμα που έχει χυθεί για να συμμετέχει η αριστερά στην πολιτική νόμιμα. Κι όμως, αν και καταδικάζω τη βία δε θεωρώ πως η απαγόρευση είναι η λύση. Η βια αυτή ούτε χθεσινό φαινόμενο είναι, ούτε φυσικά προέρχεται μόνο από τη Χρυσή Αυγή. Ο φασισμός προέρχεται και από τα δύο άκρα. Απλώς κάποιοι είναι δειλοί για να το παραδεχθούν.

Όλοι  οι άνθρωποι  γεννιούνται  και  ακολουθούν  δρόμους.  Πολλούς  δρόμους  ο  καθένας. Υπάρχουν  δρόμοι  που  θα  τους  περπατήσεις  και  μετά  θα φύγεις,  θα ξεχάσεις. Υπάρχουν όμως  άλλοι  δρόμοι  πολύ δικοί σου Δρόμοι που ακολουθείς από παιδί, που έχεις μάθει καλά όχι όμως και τέλεια.

Όταν χάνεις τους δρόμους τους μικρούς πολύ δε σε ενδιαφέρει. Όταν χάνεις όμως τους μεγάλους, αυτούς που έχεις συνηθίσει να βαδίζεις για να πας βαθιά μέσα στην ψυχή σου και την ιστορία της: Τι κάνεις τότε; Τα χάνεις, γονατίζεις γιατί έχεις χαθεί. Κλαις και αγωνιάς. Σα σφαίρα να σε χτύπησε πονάς, που έχασες το δρόμο τον παλιό, το δρόμο το μεγάλο. Και σαν περνάει ο καιρός σκουπίζεις τα δάκρυα, σηκώνεσαι και κοιτάς γύρω σου. Ψάχνεις να βρεις ένα δρόμο άλλο, παρόμοιο όμως με αυτό που έχασες. Βαδίζεις πλέον σε δρόμους που σου θυμίζουν τον παλιό και μόλις λίγο αλλάζουν φεύγεις κι εσύ, ξεχνάς. Έτσι κι αν το δρόμο μου στο δρόμο σου τον βρεις, ελπίζω να μοιάζει με τον παλιό. Να είναι όμως και καινούργιος, να σου προσφέρει άλλα προβλήματα. Κι έτσι ενώ για πάντα θα θυμάσαι το δρόμο εκείνο που 'χασες, στα δικά μου μονοπάτια να βρίσκεις τώρα την παρηγοριά. Για ένα δρόμο που άφησες αλλά δεν ξέχασες ποτέ.

http://www.youtube.com/watch?v=BKvee-w0uBc