Εμπορικοί λόγοι

   Η ζωή μου δεν έχει αλλάξει και πολύ από τότε. Για την ακριβεια νιώθω πιο δυνατός. Όλοι δείχνουν να νοιάζονται πιο πολύ πλέον για μένα. Μέχρι να γίνω καλα η Μαριάννα έμενε μαζί μου στο δωμάτιο και φρόντιζε για τα πάντα μαζί με την Έλενα, την αδερφή μου. Τώρα που τα προβλήματα πέρασαν και δε χρειάζομαι τοσο τη φροντίδα τους έχουν πάει και οι δυο στα σπίτια τους. Εξάλλου η Έλενα είναι σιγουρα πιο χρήσιμη τώρα στο σπίτι που η μητέρα μου είναι σε αυτή την κατάσταση. 

   Βέβαια έρχονται συχνά να με δουν και μου συμπεριφέρονται σα να είμαι άρρωστος ακομη. Η Έλενα μου λέει τα νεα από το σπίτι και η Μαριάννα μου λέει πως πάει με τη δουλειά της. Για κάποιο λόγο, που ακομη δεν έχω καταλάβει, σχεδόν ποτέ δεν έρχονται να με επισκεφθούν μαζί. Όποτε το κάνουν όμως, πάντα μιλάνε μεταξυ τους σαν να μη βρίσκομαι εγώ στο σπίτι. Και οι συζητήσεις τους με παραξενεύουν ιδιαίτερα. Συχνά μιλούν για ένα γιατρό. "Τι προτείνει ο γιατρός;" ρωτάει συχνά η Μαριάννα. "Δε τα ξέρεις; Τους κρατάνε μήνες ολόκληρους για να εισπράττουν. Εμπορικοί είναι οι λόγοι που βρίσκεται εδω. Τα καθίκια!" 

   Δε μπορώ να καταλάβω ακριβως τα λόγια της Έλενας. Και το κυριότερο, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί μιλούν για μένα μπροστά μου σα να είμαι κουφός. Βέβαια δε μπορώ να τους πω τίποτα. Τόσα πέρασαν όσο ήμουν στο νοσοκομείο. Τι θα προσέφερε η ασήμαντη γκρινια μου; Δε μπορώ να τους πω τίποτα.  

   Στο μεταξύ νιώθω όλο και καλύτερα. Οι μνήμες από το ατυχημα σβήνουν μέρα με τη μέρα. Το ιδιο και οι μέρες του νοσοκομείου. Χαίρομαι που το περασα όλο αυτό με το αζημίωτο. Αν και, οπως μου λένε η Μαριάννα και η Έλενα το νοσοκομείο μας πήρε πολλά χρήματα, δεν έχω παράπονο. Οι γιατροι πρέπει να ήταν πολύ καλοί για να τελείωσαν μαζί μου τοσο σύντομα. 

   Οταν η Μαριάννα και η Έλενα έρχονται μαζί να με δουν, κάνουν όλο περίεργες συζητήσεις και ποτέ δε με αφήνουν να συμμετέχω. Το χειρότερο όμως είναι ότι ό,τι κι αν τους λέω, όσο καλα κι αν είναι τα νέα μου, ποτέ δε δείχνουν να χαίρονται για μένα. Νομίζω πως ακομη θεωρούν ότι δεν είμαι καλα. Ο Λιοσάτος, ο γιατρός μου, τις διαβεβαίωσε πως όλα πήγαν καλά. Έτσι έμαθα εγώ τουλάχιστον. Δε με άφησαν να ασχοληθω και πολύ με τα της νοσηλείας. Ακομη δε με αφήνουν. Λες και δεν είμαι εγώ υπεύθυνος για τον εαυτό μου. 

   "Αρχιζω και σκέφτομαι όλο και περισσότερο την ευθανασία" ακουσα την Έλενα να λέει ένα απόγευμα στη Μαριάννα. "Από τότε που την πρότεινε ο Λιοσάτος, μου φαίνεται η καλύτερη λύση. Δεν πάει άλλο πια. Δεν είναι ζωή αυτή που κάνει με τα σωληνάκια." Προφανώς μιλάει για τη μητέρα μου που εδω και δυο χρόνια βρισκεται σε κλινική. Η κατάστασή της επιδεινώθηκε οταν έμαθε για το ατυχημα που είχα πριν από ένα χρόνο. Δεν περιμένω βέβαια να βελτιώθηκε η κατασταση ακομη κι οταν έμαθε πως όλα τελείωσαν καλα για μένα. Όσο για τη σχέση που έχει ο Λιοσάτος με την περίπτωση της μητέρας μου, ο ξάδερφός του είναι ο γιατρός που την έχει αναλάβει στην κλινική, ο Φωτιάδης. Η Ελενα δε μου έχει αναφέρει όμως την άποψη του Φωτιάδη για την ευθανασία.

   Οταν τελικά η Ελενα με δάκρυα στα μάτια μου ανακοίνωσε την ευθανασία, δεν ηξερα τι να πω. Τέτοια ήταν η θλίψη της που ο,τι κι αν της ελεγα, δεν αντιδρούσε,σα να μη με άκουγε. 

   Περίεργες οι μέρες που ακολούθησαν την απόφαση της ευθανασίας της μητέρας μου. Η Έλενα έκλαιγε ολημερίς. "Συγγνώμη" μου ψιθύριζε με ληγμούς "δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτή η κατασταση. Δεν έχουμε άλλη επιλογή.". Φαίνεται να μη θυμόταν ότι είχα δώσει τη συγκατάθεσή μου για την ευθανασία της μητέρας μου. Δεν καταλαβαίνω γιατί να μου ζητάει συγγνώμη. Η Μαριάννα βούρκωνε κάθε φορα που ερχόταν να με δει. Την αγκάλιαζα και της ελεγα πως δεν υπαρχει άλλη λύση αλλά δε μπορούσε να το δεχτεί. Μετά από λιγες μέρες ο γιατρός μου, ο Λιοσάτος ήρθε να με επισκεφθεί για να συζητήσουμε. Μου είπε για άλλη μια φορα ότι η κατασταση είναι άσχημη και η ευθανασία είναι η καλύτερη λύση. Γιατί μου το επαναλαμβάνουν όλοι; Έχω συμφωνήσει ήδη. Ίσως το εχω πάρει και πιο ψύχραιμα από όλους. Η μητέρα μου βασανίζεται και μαζί ταλαιπωρεί και όλους όσοι έχουν επωμιστεί το βάρος της φροντίδας της.   

   Τις μέρες μετά την επίσκεψη του γιατρού η οικογένειά μου συσπειρωνόταν όλο και περισσότερο. Συγγενείς που είχα να δω από τα εφηβικά μου χρόνια τηλεφωνούσαν ή με επισκέπτονταν γεμάτοι δάκρυα. Ο ξάδερφός μου μού έστειλε λουλούδια με ένα σημείωμα "Καλό ταξίδι". Μέσα σε αυτό το κλίμα συσπείρωσης αρχισα να περνάω σχεδόν όλη μου τη μέρα με την Έλενα και τη Μαριάννα, οι οποίες συχνά μου εξέφραζαν την αγάπη τους και μου εξομολογούνταν σκέψεις τους. Οι συζητήσεις μας εκείνη τη μέρα με έκαναν να νιώθω ασφάλεια και αγάπη μέσα στο κλίμα πένθους που επικρατούσε πριν καν γίνει η ευθανασία. Τη νύχτα πριν την ευθανασία αισθανόμουν καλα. Ηξερα ότι το μαρτύριο της μητέρας μου θα τελείωνε αύριο.  

   Το πρωί της ευθανασίας μια αραιή συννεφιά καλυπτε τμήματα του ουρανού της πόλης. Η αποσπασματική λιακάδα δημιουργούσε ομορφα τοπία έξω από το παράθυρό μου. Είπα το τελευταίο αντίο στη μητέρα μου βουρκωμένος και έφυγα κατευθείαν. Η Ελενα με αποχαιρέτησε και η Μαρι. . . . ....