Εμπορικοί λόγοι

   Η ζωή μου δεν έχει αλλάξει και πολύ από τότε. Για την ακριβεια νιώθω πιο δυνατός. Όλοι δείχνουν να νοιάζονται πιο πολύ πλέον για μένα. Μέχρι να γίνω καλα η Μαριάννα έμενε μαζί μου στο δωμάτιο και φρόντιζε για τα πάντα μαζί με την Έλενα, την αδερφή μου. Τώρα που τα προβλήματα πέρασαν και δε χρειάζομαι τοσο τη φροντίδα τους έχουν πάει και οι δυο στα σπίτια τους. Εξάλλου η Έλενα είναι σιγουρα πιο χρήσιμη τώρα στο σπίτι που η μητέρα μου είναι σε αυτή την κατάσταση. 

   Βέβαια έρχονται συχνά να με δουν και μου συμπεριφέρονται σα να είμαι άρρωστος ακομη. Η Έλενα μου λέει τα νεα από το σπίτι και η Μαριάννα μου λέει πως πάει με τη δουλειά της. Για κάποιο λόγο, που ακομη δεν έχω καταλάβει, σχεδόν ποτέ δεν έρχονται να με επισκεφθούν μαζί. Όποτε το κάνουν όμως, πάντα μιλάνε μεταξυ τους σαν να μη βρίσκομαι εγώ στο σπίτι. Και οι συζητήσεις τους με παραξενεύουν ιδιαίτερα. Συχνά μιλούν για ένα γιατρό. "Τι προτείνει ο γιατρός;" ρωτάει συχνά η Μαριάννα. "Δε τα ξέρεις; Τους κρατάνε μήνες ολόκληρους για να εισπράττουν. Εμπορικοί είναι οι λόγοι που βρίσκεται εδω. Τα καθίκια!" 

   Δε μπορώ να καταλάβω ακριβως τα λόγια της Έλενας. Και το κυριότερο, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί μιλούν για μένα μπροστά μου σα να είμαι κουφός. Βέβαια δε μπορώ να τους πω τίποτα. Τόσα πέρασαν όσο ήμουν στο νοσοκομείο. Τι θα προσέφερε η ασήμαντη γκρινια μου; Δε μπορώ να τους πω τίποτα.  

   Στο μεταξύ νιώθω όλο και καλύτερα. Οι μνήμες από το ατυχημα σβήνουν μέρα με τη μέρα. Το ιδιο και οι μέρες του νοσοκομείου. Χαίρομαι που το περασα όλο αυτό με το αζημίωτο. Αν και, οπως μου λένε η Μαριάννα και η Έλενα το νοσοκομείο μας πήρε πολλά χρήματα, δεν έχω παράπονο. Οι γιατροι πρέπει να ήταν πολύ καλοί για να τελείωσαν μαζί μου τοσο σύντομα. 

   Οταν η Μαριάννα και η Έλενα έρχονται μαζί να με δουν, κάνουν όλο περίεργες συζητήσεις και ποτέ δε με αφήνουν να συμμετέχω. Το χειρότερο όμως είναι ότι ό,τι κι αν τους λέω, όσο καλα κι αν είναι τα νέα μου, ποτέ δε δείχνουν να χαίρονται για μένα. Νομίζω πως ακομη θεωρούν ότι δεν είμαι καλα. Ο Λιοσάτος, ο γιατρός μου, τις διαβεβαίωσε πως όλα πήγαν καλά. Έτσι έμαθα εγώ τουλάχιστον. Δε με άφησαν να ασχοληθω και πολύ με τα της νοσηλείας. Ακομη δε με αφήνουν. Λες και δεν είμαι εγώ υπεύθυνος για τον εαυτό μου. 

   "Αρχιζω και σκέφτομαι όλο και περισσότερο την ευθανασία" ακουσα την Έλενα να λέει ένα απόγευμα στη Μαριάννα. "Από τότε που την πρότεινε ο Λιοσάτος, μου φαίνεται η καλύτερη λύση. Δεν πάει άλλο πια. Δεν είναι ζωή αυτή που κάνει με τα σωληνάκια." Προφανώς μιλάει για τη μητέρα μου που εδω και δυο χρόνια βρισκεται σε κλινική. Η κατάστασή της επιδεινώθηκε οταν έμαθε για το ατυχημα που είχα πριν από ένα χρόνο. Δεν περιμένω βέβαια να βελτιώθηκε η κατασταση ακομη κι οταν έμαθε πως όλα τελείωσαν καλα για μένα. Όσο για τη σχέση που έχει ο Λιοσάτος με την περίπτωση της μητέρας μου, ο ξάδερφός του είναι ο γιατρός που την έχει αναλάβει στην κλινική, ο Φωτιάδης. Η Ελενα δε μου έχει αναφέρει όμως την άποψη του Φωτιάδη για την ευθανασία.

   Οταν τελικά η Ελενα με δάκρυα στα μάτια μου ανακοίνωσε την ευθανασία, δεν ηξερα τι να πω. Τέτοια ήταν η θλίψη της που ο,τι κι αν της ελεγα, δεν αντιδρούσε,σα να μη με άκουγε. 

   Περίεργες οι μέρες που ακολούθησαν την απόφαση της ευθανασίας της μητέρας μου. Η Έλενα έκλαιγε ολημερίς. "Συγγνώμη" μου ψιθύριζε με ληγμούς "δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτή η κατασταση. Δεν έχουμε άλλη επιλογή.". Φαίνεται να μη θυμόταν ότι είχα δώσει τη συγκατάθεσή μου για την ευθανασία της μητέρας μου. Δεν καταλαβαίνω γιατί να μου ζητάει συγγνώμη. Η Μαριάννα βούρκωνε κάθε φορα που ερχόταν να με δει. Την αγκάλιαζα και της ελεγα πως δεν υπαρχει άλλη λύση αλλά δε μπορούσε να το δεχτεί. Μετά από λιγες μέρες ο γιατρός μου, ο Λιοσάτος ήρθε να με επισκεφθεί για να συζητήσουμε. Μου είπε για άλλη μια φορα ότι η κατασταση είναι άσχημη και η ευθανασία είναι η καλύτερη λύση. Γιατί μου το επαναλαμβάνουν όλοι; Έχω συμφωνήσει ήδη. Ίσως το εχω πάρει και πιο ψύχραιμα από όλους. Η μητέρα μου βασανίζεται και μαζί ταλαιπωρεί και όλους όσοι έχουν επωμιστεί το βάρος της φροντίδας της.   

   Τις μέρες μετά την επίσκεψη του γιατρού η οικογένειά μου συσπειρωνόταν όλο και περισσότερο. Συγγενείς που είχα να δω από τα εφηβικά μου χρόνια τηλεφωνούσαν ή με επισκέπτονταν γεμάτοι δάκρυα. Ο ξάδερφός μου μού έστειλε λουλούδια με ένα σημείωμα "Καλό ταξίδι". Μέσα σε αυτό το κλίμα συσπείρωσης αρχισα να περνάω σχεδόν όλη μου τη μέρα με την Έλενα και τη Μαριάννα, οι οποίες συχνά μου εξέφραζαν την αγάπη τους και μου εξομολογούνταν σκέψεις τους. Οι συζητήσεις μας εκείνη τη μέρα με έκαναν να νιώθω ασφάλεια και αγάπη μέσα στο κλίμα πένθους που επικρατούσε πριν καν γίνει η ευθανασία. Τη νύχτα πριν την ευθανασία αισθανόμουν καλα. Ηξερα ότι το μαρτύριο της μητέρας μου θα τελείωνε αύριο.  

   Το πρωί της ευθανασίας μια αραιή συννεφιά καλυπτε τμήματα του ουρανού της πόλης. Η αποσπασματική λιακάδα δημιουργούσε ομορφα τοπία έξω από το παράθυρό μου. Είπα το τελευταίο αντίο στη μητέρα μου βουρκωμένος και έφυγα κατευθείαν. Η Ελενα με αποχαιρέτησε και η Μαρι. . . . .... 

Το ιδιώνυμο και το χαστούκι

     Σπάω την επί μήνες σιωπή μου(λόγω χρόνου) και πιάνομαι από το πρόσφατο γεγονός που έκανε βόλτα σε όλη την ιντερνετική(και όχι μόνο) ελληνική(και όχι μόνο) κοινότητα. Περιττεύει να αναφέρω το συμβάν του εκπροσώπου τύπου της Χρυσής Αυγής ο οποίος χειροδίκησε κατά της Κανέλλη. Εξάλλου και ποιος δε το έχει δει από την ώρα που έγινε.
    Το θέμα που θέλω να θίξω εφάπτεται της ιστορίας της πολιτικής στην Ελλάδα και από εκεί θα αντλήσω στοιχεία. Ακούω λοιπόν πολλούς, κατά βάση αριστερούς που, συνεπαρμένους και θερμόαιμους από το γεγονός υποστηρίζουν την πολιτική απαγόρευση της Χρυσής Αυγής. Ότι δηλαδή η λύση στη βια που το πανελλήνιο απήλαυσε(επιτρέψτε μου την έκφραση) είναι η απονομιμοποίηση της Χρυσής Αυγής. Μάλιστα η Παπαρήγα διεμήνυσε ότι το ΚΚΕ δεν θα περάσει στη λογική "οφθαλμός αντί οφθαλμού". Κανείς λοιπόν δε βλέπει λοιπόν την ιστορική ασέβεια; Ας φρεσκάρω λίγο τη μνήμη σας.
    Το 1929, με πρόταση της τότε κυβέρνησης Βενιζέλου περνάει το λεγόμενο "ιδιώνυμο αδίκημα"(Ν. 4229) το οποίο, με λίγα λόγια προέβλεπε μέχρι και φυλακίσεις λόγω ιδεολογίας κομμουνιστικής ή αναρχικής. Παρά τις έντονες διαμαρτυρίες των τότε αριστερών και την πρόταση του Παπαναστασίου να ισχύει το ιδιώνυμο και για τους φασίστες, ο Βενιζέλος πέρασε το νόμο. Μεταξύ άλλων ο νόμος δεν αναγνώριζε την απεργία ως μέσο προβολής των πολιτικών δικαιωμάτων και θεωρούσε ότι η διαδήλωση έσειε την κοινωνική γαλήνη. Πάνω κάτω δηλαδή τα δικαιώματα των εργατών. Ακολούθησαν διώξεις και φυλακίσεις. Ο Μεταξάς ενέτεινε τις διαδικασίες αναγνώρισης ιδεολογίας.
     Μετά τον εμφύλιο οι αριστεροί σχεδόν ποινικοποιήθηκαν και αριστερό κόμμα αναγνωρίστηκε κατά την μεταπολίτευση. Στο ενδιάμεσο διάστημα οι αριστεροί έκαναν τεράστιους αγώνες για να αναγνωριστούν πολιτικά και να έχουν δικαίωμα εκλογής.
    Και τώρα ζητούν την απονομιμοποίηση της Χρυσής Αυγής! Δεν είναι ύβρις αυτό κύριοι; Ακόμη και οι αντιδημοκρατικοί πρέπει να αντιμετωπίζονται όπως αντιμετωπίζονται οι δημοκρατικοί. Ναι, πρέπει να δοθεί βήμα στη Χρυσή Αυγή μέχρι τις εκλογές. Αλλιώς αποδεχόμαστε ότι είμαστε ηλίθιοι. Το τεράστιο λάθος που έκαναν οι δημοσιογράφοι πανελληνίως, να κρύψουν το κίνημα που γεννιόταν δεν πρέπει να επαναληφθεί. Πόσο μάλλον η νομιμοποίηση! Οι αριστεροί που ζητούν να απαγορευτεί η Χρυσή Αυγή δε σέβονται την ιστορία τους, το αίμα που έχει χυθεί για να συμμετέχει η αριστερά στην πολιτική νόμιμα. Κι όμως, αν και καταδικάζω τη βία δε θεωρώ πως η απαγόρευση είναι η λύση. Η βια αυτή ούτε χθεσινό φαινόμενο είναι, ούτε φυσικά προέρχεται μόνο από τη Χρυσή Αυγή. Ο φασισμός προέρχεται και από τα δύο άκρα. Απλώς κάποιοι είναι δειλοί για να το παραδεχθούν.

Όλοι  οι άνθρωποι  γεννιούνται  και  ακολουθούν  δρόμους.  Πολλούς  δρόμους  ο  καθένας. Υπάρχουν  δρόμοι  που  θα  τους  περπατήσεις  και  μετά  θα φύγεις,  θα ξεχάσεις. Υπάρχουν όμως  άλλοι  δρόμοι  πολύ δικοί σου Δρόμοι που ακολουθείς από παιδί, που έχεις μάθει καλά όχι όμως και τέλεια.

Όταν χάνεις τους δρόμους τους μικρούς πολύ δε σε ενδιαφέρει. Όταν χάνεις όμως τους μεγάλους, αυτούς που έχεις συνηθίσει να βαδίζεις για να πας βαθιά μέσα στην ψυχή σου και την ιστορία της: Τι κάνεις τότε; Τα χάνεις, γονατίζεις γιατί έχεις χαθεί. Κλαις και αγωνιάς. Σα σφαίρα να σε χτύπησε πονάς, που έχασες το δρόμο τον παλιό, το δρόμο το μεγάλο. Και σαν περνάει ο καιρός σκουπίζεις τα δάκρυα, σηκώνεσαι και κοιτάς γύρω σου. Ψάχνεις να βρεις ένα δρόμο άλλο, παρόμοιο όμως με αυτό που έχασες. Βαδίζεις πλέον σε δρόμους που σου θυμίζουν τον παλιό και μόλις λίγο αλλάζουν φεύγεις κι εσύ, ξεχνάς. Έτσι κι αν το δρόμο μου στο δρόμο σου τον βρεις, ελπίζω να μοιάζει με τον παλιό. Να είναι όμως και καινούργιος, να σου προσφέρει άλλα προβλήματα. Κι έτσι ενώ για πάντα θα θυμάσαι το δρόμο εκείνο που 'χασες, στα δικά μου μονοπάτια να βρίσκεις τώρα την παρηγοριά. Για ένα δρόμο που άφησες αλλά δεν ξέχασες ποτέ.

http://www.youtube.com/watch?v=BKvee-w0uBc

Facebook κλείσε!

βλογ,
άκουγα σήμερα ειδήσεις και πετάγεται το εξής γεγονός : "η γνωστή ομάδα χάκερ, "Anonymous", ανακοίνωσε την πρόθεσή της να καταστρέψει τη δημοφιλή σελίδα κοινωνικής δικτύωσης Facebook στις 5 Νοεμβρίου του 2011".
Ε λοιπόν αυτό πρέπει να είναι το δεύτερο μεγαλύτερο γεγονός της χρονιάς (πρώτο εννοείται πως είναι ο γάμος του πριγκηπικού ζεύγους). Η ομάδα μεταξύ άλλων αναφέρει στο βίντεο που ανέβασε στο youtube, το οποίο περιέχει μια αιτιολόγηση του σχεδίου τους με αλλοιωμένη φωνή, ότι θέλουν να κλείσουν το facebook όχι για τους ίδιους αλλά για τους χρήστες του. Επικαλούνται τα γνωστά σε όλους, χρήστες και μη, περί διαχείρισης των πληροφοριών. Ότι δηλαδή οι πληροφορίες και οι φωτογραφίες του χρήστη μένουν στο facebook ακόμα και μετά τη διαγραφή του λογαριασμού και ότι μόνο προστατευμένες δεν είναι.
Ένα άλλο σημείο του βίντεο που μου έκανε εννοείται θετική εντύπωση πήγαινε κάπως "Στο τέλος όλοι θα ευγνωμονούν τους Anonymous που σώθηκαν από το διαβολικό αυτό κοινωνικό δίκτυο". Και ναι η αλήθεια είναι ότι στο τέλος όντως εγώ προσωπικά θα τους ευγνωμονώ. Γιατί πάει καιρός τώρα που πιάνω τον εαυτό μου καμιά φορά να θέλω να σβήσω επιτέλους αυτό τον καταραμένο λογαριασμό στο διαβολικό δίκτυο. Και να λοιπόν η ευκαιρία μου να μιλήσω για αυτή τη συνήθεια.
Μπορώ να πω πως το θέμα με έχει διχάσει και συνεχίζει να με διχάζει αφού να καταλήξω κάπου δε μπορώ. Έχω λοιπόν τις δύο παρακάτω απόψεις να μάχονται :
α)Δε θα κλείσεις το λογαριασμό. Αποτελεί μια ευχάριστη κοινωνική συνήθεια που δε σου κάνει και κακό. Παράλληλα μπορείς να μιλάς με φίλους και συγγενείς, κάποιοι από τους οποίους δε βρίσκονται καν στη χώρο. Μπορείς να κουτσομπολεύεις με τις ώρες άτομα που σνομπάρεις... χαρχαρ(σ.δ.). Βλέπεις φωτογραφίες, βίντεο και κάνεις trolling σε γελοίες καταστάσεις. 


β)Θα κλείσεις το λογαριασμό. Φωτογραφίες και πληροφορίες σου βρίσκονται στην οθόνη του καθενός. Είναι μια μηχανή παρακολούθησης που αποκτά(αποσπά;) ευγενέστατα την πρόσβαση στην προσωπική σου ζωή. Σαν οργουελική τηλεοθόνη λαμβάνει τις πληροφορίες που βλακωδώς σαν άβουλο άτομο του προσφέρεις. Φτιάχνει ένα φάκελο με το όνομά σου έτοιμο για στοχευμένη διαφήμιση, ραντεβού στα τυφλά και παρακολούθηση. Ένα φακέλωμα λοιπόν.


Και έτσι, ενώ λέω "ήρθε η ώρα να το κλείσω γιατί διαφθείρει το πνεύμα μου και με φακελώνει" εκεί λέω "σκέψου πόσα πράγματα εξαρτώνται από το ότι έχεις λογαριασμό στο facebook"(γαμώτο, δες τι λέω!ντρέπομαι). Έτσι λοιπόν δεν έχω καταφέρει ποτέ να το αποφασίσω. Επειδή για κάποιον ανεξήγητο λόγο το δεύτερο επιχείρημα έπιανε τόπο. 


Καταλήγω λοιπόν ότι το να κλείσουν το Facebook ,και μάλιστα για το λόγο που θέλω κι εγώ να κλείσει αλλά είμαι αδύναμος να κλείσω το λογαριασμό, θα αποτελούσε επιτέλους μια ευεργεσία.
Και αύριο να γινόταν εγώ πρόβλημα δε θα είχα. Η 5η Νοεμβρίου έρχεται. Να και κάτι καλό.

penis

βλογ,
άκου. Ο φτωχός δεν ξέρει οτι είναι φτωχός μέχρι να αντιληφθεί την παρουσία του πλούσιου. Αν ήμασταν όλοι φτωχοί, δε θα ήμασταν φτωχοί. Συμπέρασμα; Ή κρύβουμε όλους του πλούσιους ή καταργούμε τις τάξεις. Νομίζω πιο εύκολα γίνεται το πρώτο όντας το 1-2% του πληθυσμού της γης. Αυτό που θα κρατήσει όμως θα είναι το δεύτερο. Και όταν γίνει, η λέξη φτωχός θα βρίσκεται μόνο στην ιστορία.
(όχι, με το penis στον τίτλο δεν εννοώ το πέος. πένης είναι)

Οι καπιταλιστές

 Ο Γουίνστον έσκυψε κι έξυσε προσεκτικά την πληγή του. Άρχισε να τον τρώει πάλι. Πάντα ξαναγυρνούσε στο ίδιο σημείο : ήταν αδύνατο να ξέρει κανείς πως ήταν η ζωή πριν απο την Επανάσταση. Πήρε απο το συρτάρι του ένα βιβλίο ιστορίας για παιδιά που είχε δανειστεί απο την κυρία Πάρσονς κι άρχισε να αντιγράφει ένα απόσπασμα στο ημερολόγιό του:
Τα παλιά χρόνια πριν απο την ένδοξη Επανάσταση, το Λονδίνο δεν ήταν η όμορφη πόλη που ξέρουμε σήμερα. Ήταν μια σκοτεινή βρόμικη άθλια πόλη που σχεδόν όλοι πεινούσαν και εκατοντάδες χιλιάδες φτωχοί δεν είχαν παπούτσια να φορέσουν και στέγη να κοιμηθούν. Παιδιά σαν κι εσάς έπρεπε να δουλεύουν δώδεκα ώρες την ημέρα για απάνθρωπα αφεντικά που τα μαστίγωναν αν εργάζονταν αργά και τους έδιναν να τρώνε ένα σκέτο μπαγιάτικο ξεροκόμματο και νερό. Αλλά μέσα σ'όλη αυτή την τρομερή φτώχεια υπήρχαν μερικά όμορφα μεγάλα σπίτια, όπου ζούσαν πλούσιοι άνθρωποι και είχαν τριάντα άτομα να τους υπηρετούν. Αυτοί οι πλούσιοι άνθρωποι λέγονταν καπιταλιστές. Ήταν χοντροί, άσχημοι, με άγρια πρόσωπα, σαν αυτόν που βλέπετε στη διπλανή σελίδα. Βλέπετε πως είναι ντυμένος, μ'ένα μακρύ μαύρο σακάκι που το έλεγαν ρεντιγκότα κι ένα περίεργο γυαλιστερό καπέλο που είχε σχήμα σωλήνα της σόμπας και λεγόταν ημίψηλο. Αυτό ήταν το ντύσιμο των καπιταλιστών και δεν επιτρεπόταν να το φορέσει κανείς άλλος. Οι καπιταλιστές εξουσίαζαν το κάθε τι στον κόσμο και όλοι οι άλλοι ήταν σκλάβοι τους. Κατείχαν όλη τη γη, όλα τα σπίτια, όλα τα εργοστάσια και όλα τα χρήματα. Αν κάποιος του έδειχνε ανυπακοή μπορούσαν να τον ρίξουν στη φυλακή ή να τον διώξουν από τη δουλειά του και να τον αφήσουν να πεθάνει της πείνας. Όταν ένας κοινός άνθρωπος μιλούσε σ'έναν καπιταλιστή, έπρεπε να υποκλίνεται με δουλοπρέπεια, να σκύβει το κεφάλι του, να βγάζει το καπέλο του και να τον αποκαλεί "Κύριο". Ο αρχηγός των καπιταλιστών λεγόταν Βασιλιάς, και....
 Αλλά ο Γουίνστον ήξερε τα υπόλοιπα. Θ ανέφεραν τους επισκόπους με τα πολυτελή άμφια, τους δικαστές με τις τηβέννους από ερμίνα, τις μηχανές βασανιστηρίων, τον τροχό, τα μαστίγια, το συμπόσιο του Λόρδου Δημάρχου και τη συνήθεια να φιλούν τα πόδια του Πάπα. Υπήρχε επίσης αυτό που λεγόταν jus primae noctis, που μάλλον δε θα το ανέφεραν στα σχολικά βιβλία των παιδιών. Ήταν ο νόμος που έδινε το δικαίωμα στους καπιταλιστές να κοιμούνται με όποια γυναίκα δούλευε στα εργοστάσιά τους.


απόσπασμα προς αφύπνηση από το "1984 : Ο Μεγάλος Αδερφός" του George Orwell

δρόμος ήρεμος

Όταν περπατά σε έναν ήρεμο δρόμο, με τη μουσική να παίζει, του αρέσει να κλείνει τα μάτια και να προχωράει στα τυφλά. Ανοίγει πότε πότε τα μάτια, μόνο για να εξετάσει σύντομα τα επόμενα μέτρα και μετά πάλι τα κλείνει. Έχει την αίσθηση ότι περπατά σε δρόμους, όχι σε αυτούς που είναι χτισμένοι, αλλά σε άλλους, δρόμους της δικιάς του φαντασίας, δρόμους που αυτός φτιάχνει, που αυτός θέλει. Περπατά στο γρασίδι, ανοίγει τα μάτια, το γρασίδι γίνεται γκρίζο. "Μάταιο" σκέφτεται, "αλλά ταξιδιάρικο, έστω και για λίγο. Απελευθέρωση"
Όταν περπατά σε έναν ήρεμο δρόμο, με τη μουσική να παίζει, θα χρειαστεί να περάσει στο απέναντι πεζοδρόμιο. Ρηχή διαδικασία. Όχι όμως για αυτόν. Αυτός στέκει στη μέση για λίγο, κοιτώντας τον άδειο δρόμο μπροστά του. Τόσο περίεργο θέαμα. Ένας ασφαλτοστρωμένος δρόμος, και αυτός κάθεται στη μέση και κοιτάει στο βάθος. Περνά τελικά στο πεζοδρόμιο και σκέφτεται : "Τι να είναι αυτό που δε με αφήνει να κάτσω ήρεμος στη μέση ενός άδειου δρόμου και να κοιτάω μακριά; Τι είναι αυτό που με διώχνει από τη μέση του δρόμου, σαν αυτός να γέρνει και να με οδηγεί είτε στο ένα είτε στο άλλο πεζοδρόμιο;" Μα φίλε μου, είναι η έμφυτη τάση που μας θέλει μακριά από τη μέση του δρόμου. Είναι η εγγενής έλξη προς το πεζοδρόμιο. Εγγενής. Έμφυτη. Μια εγγενής έλξη προς το πεζοδρόμιο. Μια εγγενής έλξη προς το πεζό...."Λες;" σκέφτεται. Πόσο επαναστατικό φαίνεται τώρα λοιπόν το να κάθεσαι στη μέση του δρόμου, χωρίς την αίσθηση ότι γέρνεις προς μια απο τις δύο πλευρές. Να κοιτάς τι ωραίος που είναι ο δρόμος χωρίς αυτοκίνητα. Να φεύγεις από το ρηχό πεζοδρόμιο. Από το ρηχό πεζό.....Κλείνει τα μάτια.