Όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται και ακολουθούν δρόμους. Πολλούς δρόμους ο καθένας. Υπάρχουν δρόμοι που θα τους περπατήσεις και μετά θα φύγεις, θα ξεχάσεις. Υπάρχουν όμως άλλοι δρόμοι πολύ δικοί σου Δρόμοι που ακολουθείς από παιδί, που έχεις μάθει καλά όχι όμως και τέλεια.
Όταν χάνεις τους δρόμους τους μικρούς πολύ δε σε ενδιαφέρει. Όταν χάνεις όμως τους μεγάλους, αυτούς που έχεις συνηθίσει να βαδίζεις για να πας βαθιά μέσα στην ψυχή σου και την ιστορία της: Τι κάνεις τότε; Τα χάνεις, γονατίζεις γιατί έχεις χαθεί. Κλαις και αγωνιάς. Σα σφαίρα να σε χτύπησε πονάς, που έχασες το δρόμο τον παλιό, το δρόμο το μεγάλο. Και σαν περνάει ο καιρός σκουπίζεις τα δάκρυα, σηκώνεσαι και κοιτάς γύρω σου. Ψάχνεις να βρεις ένα δρόμο άλλο, παρόμοιο όμως με αυτό που έχασες. Βαδίζεις πλέον σε δρόμους που σου θυμίζουν τον παλιό και μόλις λίγο αλλάζουν φεύγεις κι εσύ, ξεχνάς. Έτσι κι αν το δρόμο μου στο δρόμο σου τον βρεις, ελπίζω να μοιάζει με τον παλιό. Να είναι όμως και καινούργιος, να σου προσφέρει άλλα προβλήματα. Κι έτσι ενώ για πάντα θα θυμάσαι το δρόμο εκείνο που 'χασες, στα δικά μου μονοπάτια να βρίσκεις τώρα την παρηγοριά. Για ένα δρόμο που άφησες αλλά δεν ξέχασες ποτέ.
