Ο βασιλιάς - μέρος τέταρτο

Ξαφνικά, εκεί που φαινόταν ότι τα πράγματα στο μυαλό του είχαν ηρεμήσει και ξεκαθαρίσει, ένιωσε για άλλη μια φορά αυτό το έντονο συναίσθημα. Για άλλη μια φορά έπιασε τον εαυτό του να την κοιτάζει και να μένει. Δεν μπορούσε να κρύψει αυτή την ένταση. Ήταν όμως μπροστά στη σύζυγό του και στους μουσικούς. Τι μπορούσε να κάνει; Δεν μπορούσε να σηκωθεί να της μιλήσει. Η Άννα είχε την προσοχή της πάνω του. Του κρατούσε το χέρι. Αυτός όμως έδειχνε τελείως αδύναμος μπροστά στα συναισθήματά του.

Πριν εμφανιστεί για δεύτερη φορά η Σιμόνη, ο βασιλιάς αποφάσισε να κάνει την κίνησή του. Ήξερε πως αν δεν δρούσε γρήγορα, άλλη μια φορά η ευκαιρία του θα έφευγε. Αποφάσισε να σηκωθεί και να πάει στις κουζίνες, και να τη βρει εκεί. Θα την απομάκρυνε από τους υπόλοιπους υπηρέτες, και θα της πρότεινε ένα σημείο να συναντηθούν.«Τη δύση, στο χώρο για τους μουσικούς, στον κήπο». Αυτό θα της έλεγε και μετά θα έφευγε. Θα γυρνούσε στο τραπέζι και θα έκανε σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Επανέλαβε ακόμα μία φορά «Τη δύση, στο χώρο για τους μουσικούς, στον κήπο». Έπρεπε να σηκωθεί και να πάει στην κουζίνα. Γρήγορα, πριν το μετανιώσει και μετά είναι αργά.

Η Σιμόνη εμφανίστηκε για δεύτερη φορά. Αυτή τη φορά άφησε πιάτα στο τραπέζι. Για μια στιγμή, ο βασιλιάς νόμιζε οτι τον κοίταξε. Όταν αυτή απομακρύνθηκε ξανά στην κουζίνα, ο βασιλιάς αποφάσισε να σηκωθεί. Σε κανονικές περιπτώσεις δεν χρειαζόταν να δώσει αναφορά σε κανέναν για το που θα πήγαινε. Ένιωσε όμως εκείνη τη στιγμή οτι έπρεπε να πει κάτι, τουλάχιστον στην Άννα. Κατέληξε στη δικαιολογία του ελέγχου για άλλη μια φορά. Της είπε πως ήθελε να ρωτήσει κάτι για το κρασί. Η Άννα τον πίστεψε, τον φίλησε και τον άφησε να φύγει. Ο βασιλιάς εντυπωσιάστηκε από τον εαυτό του με την κυνικότητά του. Είχε όμως στο μυαλό του άλλα. Έπρεπε να τη βρεί και να την απομακρύνει.

Πηγαίνοντας τοίχο-τοίχο, έφτασε στο χώρο της κουζίνας. Κοίταξε μέσα. Περίπου πέντε υπηρέτες εργάζονταν πάνω από κατσαρόλες, εστίες και πάγκους. Δεν άργησε να εντοπίσει τη Σιμόνη. Αρχικά σκέφτηκε πως θα ήταν σωστό να μπει μέσα και να της ζητήσει να απομακρυνθούν. Το ξανασκέφτηκε. Δεν ήταν καλή ιδέα. Δεν ήθελε να σηκώσει για άλλη μια φορά κύμα περιέργειας και σχολίων απο τους υπηρέτες. Είχε πληροφορηθεί ότι το παλάτι είχε βουίξει από τα σχόλια για την περιπλάνησή του στους διαδρόμους. Δεν ήθελε να συμβεί κάτι τέτοιο πάλι. Αποφάσισε λοιπόν να περιμένει στην πόρτα και μόλις αυτή έβγαινε, να την έπιανε απο το χέρι και να την πήγαινε στο βάθος του διαδρόμου. Έτσι θα έκανε. Περίμενε απλώς την κατάλληλη στιγμή. Δεν ήθελε να καθυστερήσει. Το τραπέζι τον περίμενε.

Η Σιμόνη προχωρούσε τώρα προς την πόρτα. Δεν είχε δεί το βασιλιά. Όταν εκείνη εμφανίστηκε στην πόρτα, ο βασιλιάς, με μία γρήγορα έπιασε το χέρι της. Ένιωσε ότι η Σιμόνη τρομοκρατήθηκε. Τέτοια πράγματα φαίνονται. Εκείνη, λίγο έλειψε να βγάλει μια μικρή κραυγή. Ο βασιλιάς το κατάλαβε και της έκλεισε το στόμα με την παλάμη του. Είδε τα μάτια της ,τρομοκρατημένα, να τρέχουν δεξιά και αριστερά στα δικά του μάτια. Ο βασιλιάς ένιωσε τόσο αδύναμος μπροστά σε αυτό το θέαμα. Για λίγο δίστασε να ξεκινήσει τη φράση του. «Τη δύση, στο χώρο για τους μουσικούς, στον κήπο» της είπε τελικά. Εκείνη, με τα μάτια γουρλωμένα, έγνεψε με το κεφάλι της. Ο βασιλιάς άφησε το χέρι του απο το στόμα της και έμεινε να την κοιτάζει. Μετά άφησε και το χέρι της. Αφού την κοίταξε στα μάτια για μία τελευταία φορά, κινήθηκε γρήγορα προς το τέλος του διαδρόμου, στην τραπεζαρία.

Εκεί τον υποδέχτηκαν με χαμόγελο. Η Άννα τον κοιτούσε στα μάτια. Την κοίταξε και εκείνος. Με τα μάτια της του χαμογέλασε και τον προσκάλεσε να κάτσει δίπλα της. Ο βασιλιάς, αφού κάθισε, προσπάθησε να συγκεντρωθεί για να καταφέρει να δείχνει φυσιολογικός, και να μην κινήσει καμία υποψία. Αν και γενικά ήταν πολύ εκφραστικός και συνήθως καταλάβαινε κανείς εύκολα το αν ήταν νευρικός ή όχι, εκείνη τη στιγμή οι αντιδράσεις του ήταν άψογες. Κανείς δεν υποψιάστηκε τίποτα. Το μόνο που είχε να κάνει λοιπόν, ήταν να περιμένει να περάσουν οι ώρες. Οι ώρες όμως ποτέ δεν περνάνε, όταν κάποιος τις περιμένει. Το απόγευμα πέρασε, και ο βασιλιάς καθόταν στο περβάζι και κοιτούσε έξω χωρίς να κάνει τίποτα άλλο. Προσπάθησε να ασχοληθεί με τα θέματα του εμπορίου, αλλά μάταια. Το μυαλό του δεν μπορούσε να περιμένει. Στη σκέψη του έφερνε πάλι τα μάτια της να κινούνται γρήγορα στα δικά του.

Καθώς ο ήλιος σιγά σιγά χανόταν στα βουνά, ο βασιλιάς άρχιζε να προετοιμάζεται ψυχολογικά για τη συνάντηση. Δεν είχε κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό του για να κάνει. Πήγαινε σχεδόν στα τυφλά. Περίμενε ο ήλιος να χαθεί εντελώς πίσω απο τους μακρινούς λόφους και όταν και η τελευταία δέσμη φωτός εξαφανίστηκε απο τα σύννεφα άρχισε να κατεβαίνει τα σκαλιά. Βγήκε έξω και ένιωσε ένα κρύο αέρα να σφυρίζει στα αυτιά του που έκανε το σώμα του να ανατριχιάζει. Χνώτα απο το στόμα του.

Αυτή ήταν εκεί ήδη. Όταν ο βασιλιάς πλησίασε, η Σιμόνη ήταν αφηρημένη. Έφτασε πια πολύ κοντά της για να αντιληφθεί αυτή την παρουσία του. Τον κοίταξε στα μάτια με ένα αθώο βλέμμα. Εκείνος την πλησίαζε. Έφτασε σε απόσταση αναπνοής απο αυτήν και έμεινε για άλλη μια φορά να την κοιτάζει στα μάτια. Αυτή, που μέχρι τώρα δεν του είχε μιλήσει ποτέ, τον κοίταζε τρομαγμένη και μπερδεμένη. Όταν ο βασιλιάς της χαμογέλασε, η υπηρέτρια έμεινε ανέκφραστη. Ο βασιλιάς έκανε το επόμενο βήμα. Την έπιασε από τη μέση και τη φίλησε. Ένιωσε πάλι το κορμί της τρομοκρατημένο και την έσφιξε πιο πολύ. Εκείνη δεν είχε καταλάβει ακριβώς τι συνέβαινε. Ίσως επειδή δεν μπορούσε να συνδέσει στο μυαλό της ακόμα ότι ο ίδιος ο βασιλιάς, ήταν ο άνθρωπος που εκείνη τη στιγμή την είχε αγκαλιάσει και τη φιλούσε. Ήταν ίσως το τελευταίο πράγμα που περίμενε να συμβεί εκείνη τη μέρα. Ο βασιλιάς της τη φιλούσε.

Γύρισε στο δωμάτιό της, μπερδεμένη, με το πρόσωπό της ακόμη ζεστό. Αμίλητη πήγε στο κρεβάτι της. Ίσως να ήταν κάτι που είχε φανταστεί. Άλλα θα συνειδητοποιούσε αν ήταν όντως η φαντασία της την επόμενη μέρα«Τη δύση, στο χώρο για τους μουσικούς, στον κήπο» καθώς ο βασλιάς της ζήτησε να ξανασυναντηθούν. Οι σκέψεις της γυρνούσαν στην Άννα. Και ήταν σκέψεις που γέμιζαν τις φλέβες της με δηλητήριο.(τέλος τέταρτου μέρους)